«Գինեգործության բանբեր» ամսագրի գլխավոր խմբագիր և հիմնադիր Վասիլի Թաիրովը ոգեշնչում է իր եղբորը՝ վաճառականների առաջին միության վաճառական Ներսես Թաիրյանին, սկսել կոնյակի արտադրություն`ըստ դասական ֆրանսիական տեխնոլոգիայի ՝ օգտագործելով տվյալ ժամանակաշրջանի  ամենաարդիական սարքավորումները:

1900թ․-ին արտադրությունում սկսում են աշխատել տաղանդավոր թորող Կիրիլ Սիլչենկոն և տաղանդավոր ինժեներ և կուպաժի վարպետ Մկրտիչ Մուսինյանցը, ում վիճակված էր ստեղծել կուպաժավորված խաղողի առաջին ապրանքանիշային կոնյակը:

Պատերազմի սկսելուն պես Ռուսական Կայսրությունը «չոր օրենք» է սահմանում, սակայն ձեռնարկությունում և խաղողի այգիներում կյանքը կանգ չի առնում: Աշխատակիցներն անում են ամեն ինչ` գործարանը սնանկացումից և ոչնչացումից փրկելու համար: Այդ ժամանակահատվածում Մկրտիչ Մուսինյանցն ավերածություններից անձամբ է փրկում սպիրտների յուրահատուկ հավաքածուն` հնարավորություն ընձեռելով հետագայում վերսկսել արտադրությունը: 

ARARAT բառը նոր իմաստ է ձեռքբերում, իսկ կուպաժների  անունները դառնում են նուրբ ճաշակի և անփոփոխ որակի հոմանիշ:

3 և 5 աստղանի կոնյակներն իրավամբ դառնում են ժողովրդական: Եվ Երևանի կոնյակի գործարանի ըմպելիքների պահանջարկը շարունակում է աճել Խորհրդային Միության հանրապետություններում: Այն բավարարելու համար Մարգար Սեդրակյանն ու իր աշակերտները ստեղծում են նոր կուպաժներ, որոնք անմիջապես հայտնի են դառնում:

Շքեղ փաթեթավորմամբ տարեց կոնյակներն այնքան են գնահատվում, որ գրեթե երբեք չեն հանվում բաց վաճառքի. ամբողջը բաշխվում է իշխանության և ստեղծագործական վերնախավի ներկայացուցիչների միջև ՝ դիվանագետներին, կոմպոզիտորներին, ռեժիսորներին:

Պահպանելով յուրահատուկ համն ու բաղադրատոմսը՝ այդ կոնյակներից շատերն այսօր էլ շատ հայտնի են` «Տոնական», «Ախթամար», «Նաիրի», «Անի»:

Նոր կոնյակների պիտակները ստեղծում են հայտնի նկարիչները:

Մարգար Սեդրակյանի դարաշրջանում ստեղծված դասական կոնյակներին զուգահեռ, արտադրանքի շարքում անընդհատ հայտնվում են նոր նուրբ կուպաժներ: